Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hej kochani. Ostatnio pojawia się u nas coraz więcej książek odpowiadających o przyrodzie. Ważne jest dla mnie, aby od najmłodszych lat uczyć dzieci szacunku do natury i pokazywać im jej bogactwo i wartości, które ze sobą niesie. Jedną z takich pozycji jest nowość od Jupi Jo!, czyli książka „Kto jeszcze nie wie, co piszczy w drzewie”. Jest to pozycja, która pokazuje jakie gatunki zwierząt żyją w drzewach oraz pokazuje te, które żywią się jego owocami, są dla nich schronieniem czy po prostu miejscem do wspinaczki.

Nadchodzi wiosna a wraz z nią na drzewach pojawiają się pierwsze liście i kwiaty. Poznajemy wiewiórki, które zmieniają swoje futro z zimowego na letnie. Widzimy pszczoły, które po zimowej przerwie wylatują z gniazda i zaczynają wiosenne porządki w swoim domu. Usłyszeć możemy również dzięcioła, który drąży dziobem dziuplę w drzewie. Nocą budzi się puszczyk, samiec słowika wygwizduje przepiękne melodie, kuny leśne zakładają gniazda w dziuplach, a popielice w maju budzą się ze swojego siedmiomiesięcznego snu. Dzięki tej książce widzimy co robią te zwierzęta przez cały rok, gdy zmieniają się pory roku, a wszystko to dzieje się w koronach drzew. Oprócz poznanych wcześniej zwierząt możemy zobaczyć również zwyczaje koali, które są leniwymi śpiochami, jak również leniwce, dla których drzewa są miejscem do spania. I na koniec możemy poznać zwierzęta, dla których drzewa są idealnym miejscem do wspinaczki.

Myślę, że każdy mały miłośnik przyrody będzie zachwycony tą książką i z łatwością pochłonie informacje w niej zawarte. Razem ze zwierzętami wyruszy w niezwykłą wędrówkę i zobaczy, jak duże znaczenie mają drzewa dla świata zwierząt. Książka jest bogato ilustrowana z ciekawym i łatwym tekstem, który mały odkrywca z łatwością zrozumie. Jestem pewna, że książka ta zachwyci maluchy, które z ciekawością będą odkrywały każdą kolejną stronę. Polecamy.

Hej kochani. Ostatnio pojawia się u nas coraz więcej książek odpowiadających o przyrodzie. Ważne jest dla mnie, aby od najmłodszych lat uczyć dzieci szacunku do natury i pokazywać im jej bogactwo i wartości, które ze sobą niesie. Jedną z takich pozycji jest nowość od Jupi Jo!, czyli książk...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie czytać serie, czy wolicie powieści jednotomowe? U mnie jest różnie i zależy to od autora i danej historii. Czasami jest tak, że po przeczytaniu jakiejś książki czuję niedosyt, bo nie chcę rozstawać się z jej bohaterami. Tak właśnie miałam w przypadku serii „Finding back to us”. Pomimo tego, że każdy tom opowiada historię innej pary, to cały czas postacie z poprzednich obecne są w każdym kolejnym. Cudownie było wrócić do ich świata i poznawać tym razem losy Sophie i Cole’a, na których historię bardzo czekałam. Kolejny raz czytając powieść Bianci Iosivoni świetnie się bawiłam i cieszyłam każdą stroną. Pomimo tego, że nie jest to książka, która jakoś bardzo wyróżnia się spośród tak wielu z tego gatunku, to tak mi się spodobała, że nie mogę przestać o niej myśleć, nie uśmiechając się przy tym. Sophie i Cole i ich relacja była naprawdę słodka i świetnie się bawiłam, towarzysząc im w ich podróży.

„Fighting hard to me” opowiada o Sophie, która przez ponad rok była nieszczęśliwie zakochana w swoim najlepszym przyjacielu Cole’u, ale udało się jej wyrzucić go z serca dzięki dwunastopunktowemu planowi. Cole to nie tylko jej współlokator, ale również najlepszy przyjaciel. Problem jednak w tym, że teraz to Cole wyznał jej swoje uczucia. Sophie postanawia pomóc chłopakowi w odkochaniu się w niej stosując ten sam plan, który stosowała ona. Czy będzie to takie łatwe, jak się wydaje?

Bianca Iosivoni ma naprawdę lekki i przyjemny styl pisania, dzięki czemu niezwykle łatwo płynie się przez kolejne strony jej powieści. Od samego początku poczułam ciepło płynące ze stron. Relacja Sophie i Cole’a wywoływała radość na sercu. Oboje tak dobrze się uzupełniali i naprawdę fajnie było zobaczyć, jak dobrze się bawili we dwoje. Było między nimi wiele pięknych, krótkich chwil, co bardzo mi się podobało. To była naprawdę lekka, szczęśliwa i słodka historia z motywem friends to lovers. Bardzo podobało mi się śledzenie ich historii i obserwowanie, jak realizują dwunastopunktowy plan, który ma sprawić, że Cole odkocha się w Sophie. I jak można się domyślić pójdzie to w całkowicie inną stronę. Bardzo im kibicowałam i nie mogłam doczekać się, aż w końcu zrozumieją, że nie uciekną przed swoimi uczuciami. Książka została napisana z obu perspektyw, więc bez problemu można bardzo dobrze zrozumieć obie strony.

Cieszę się bardzo, że ponownie mogłam zobaczyć całą grupę przyjaciół i ciężko jest teraz mi się z nimi wszystkimi rozstać. Czytanie tej książki było naprawdę miłym i przyjemnym doświadczeniem i takiej historii teraz potrzebowałam. Jestem pewna, że sprawdzi się idealnie na wiosenne, ciepłe dni, by na świeżym powietrzu z ulubionym kubkiem zatracić się w słowach płynących ze stron.

Lubicie czytać serie, czy wolicie powieści jednotomowe? U mnie jest różnie i zależy to od autora i danej historii. Czasami jest tak, że po przeczytaniu jakiejś książki czuję niedosyt, bo nie chcę rozstawać się z jej bohaterami. Tak właśnie miałam w przypadku serii „Finding back to us”. Pom...

Rozwiń

Zwiń

„Spotkasz mnie nad jeziorem” to piękna historia o stracie i przebaczeniu. Jest to jedna z tych książek, które oczarowały mnie swoim klimatem i atmosferą, a które nie do końca zachwyciły mnie swoją fabułą. Ta książka miała tak wiele. Czułam tak wiele. Śmiałam się, wzruszałam, wspominałam razem z bohaterami. I tak naprawdę nie chciałam, żeby to się skończyło. Miłość, złamane serce, radość, nostalgia, muzyka, leniwe lato, druga szansa. Nie umiem zebrać słów, żeby opisać, jak bardzo mnie to poruszyło. Poruszyło na tyle, że przestałam zwracać uwagę na jej słabsze strony. Na to, że była przewidywalna.

Ta powieść opowiada historię Fern Brookbanks, która wraca do rodzinnego kurortu w miasteczku Muskoka nad jeziorem, które było dziełem życia jej samotnej mamy. Wraca tam po jej śmierci i zmaga się z tym, co będzie dalej z nią i kurortem. Pewnego wieczoru spotyka na swojej drodze Willa Baxtera, mężczyznę, którego nie widziała od 10 lat. Od dnia, kiedy spędzili razem jeden niesamowity dzień. Chociaż chemia była wtedy wyczuwalna, czas był dla nich nieodpowiedni. Postanowili wtedy, że spotkają się rok później w tym samym miejscu, tyle że Will się tam nie pojawił. Teraz po 10 latach widzą się ponownie, jednak Fern nie wie, czy poradzi sobie, gdy straci go jeszcze raz.

Carley Fortune jest wspaniałą pisarką. Potrafi w niezwykły sposób uchwycić nastrój, uczucia i atmosferę, które sprawiają, że czytelnik jest tam, gdzie są bohaterowie. Z łatwością można poczuć zapach świeżego powietrza, usłyszeć falujące jezioro i poczuć słońce na skórze. Autorka tak posługuje się słowami, że czuje się natychmiastową więź między tobą a postaciami, które tworzy, pomimo ich wad i czasami wątpliwych zachowań, których nie rozumiemy. Jej postacie mają głębię. Fern i Will są sympatyczni, ale emocjonalnie skomplikowani.

Ta książka będzie cudownym towarzyszem w ciepłe, słoneczne dni, która otuli was jak powiew ciepłego wiatru. Jeśli więc szukacie romantycznej, napawającej dobrym samopoczuciem, uroku małego miasteczka, chwytającej za serce fabuły z ujmującymi bohaterami, to ta historia Was oczaruje.

„Spotkasz mnie nad jeziorem” to piękna historia o stracie i przebaczeniu. Jest to jedna z tych książek, które oczarowały mnie swoim klimatem i atmosferą, a które nie do końca zachwyciły mnie swoją fabułą. Ta książka miała tak wiele. Czułam tak wiele. Śmiałam się, wzruszałam, wspominałam ra...

Rozwiń

Zwiń

Są tacy autorzy, po których książki mogę sięgać w ciemno. Tacy, którzy jedną swoją historią kradną moje serce i sprawiają, że każdą kolejną książkę czytam z zapartym tchem. Rebecca Yarros jest właśnie taką autorką, której styl i emocje, jakie niosą za sobą jej powieści przenikają głęboko do serca czytelnika. „Każdym skrawkiem duszy” to piękna i zarazem bolesna historia, która przepełniona jest różnymi emocjami. Od samego początku pokochałam każdą jej stronę, każde zdanie i każde słowo. Zakochałam się w tej niezwykłej historii miłosnej, która była nie tylko romantyczna, ale także intensywna i zapierająca dech w piersiach. Od samego początku do końca czułam więź z historią i jej bohaterami. Z łatwością poczułam ich ból i smutek. Śmiałam się razem z nimi i płakałam. I mogłabym powtórzyć to jeszcze raz, bo dla takich przeżyć warto.

Ember Howard nie wiedziała, że z pozoru zwykłe pukanie do drzwi wywróci jej życie do góry nogami. Dziewczyna przeżywa teraz najgorszy okres w swoim życiu i wie, że musi być teraz silna dla swojej rodziny. Jest załamana, czuje się samotna i widzi w swoim życiu tylko ciemność. Do czasu, gdy na jej drodze staje on, Josh Walker, jej zauroczenie z liceum. Chłopak jest tam, gdzie ona tego potrzebuje. Jest wszędzie i nie przez przypadek. On jej pragnie. Ona go chce, ale jest też zbyt załamana, żeby się w kimś zakochać. On to rozumie. Wszystko wydaje się iść w dobrym kierunku, do czasu, gdy sekret Josha wychodzi na światło dzienne.

Nie wiem jak Rebecca Yarros to robi, ale każda jej powieść wyrywa kawałek mojego serca. Autorka ma niezwykłą umiejętność przekazywania emocji i uczuć swoich bohaterów. To, jak Ember i Josh rozwijali swoją relację wielokrotnie mnie rozczulało. Proste rzeczy, które chłopak mówił lub robił, nawet samo spojrzenie chwytało za serce. Ta historia była również smutna, ale pokazała rodzinę, która w końcu zebrała się razem, kiedy naprawdę tego potrzebowała, chroniąc i wspierając się nawzajem, gdy tragiczna strata zniszczyła cały ich świat.

„Każdym skrawkiem duszy” to nie tylko romans, ale także powieść przedstawiająca przetrwanie i uzdrowienie, pokazująca, jak ważna jest rodzina. Bardzo emocjonalna i prawdziwie chwytająca za serce historia, która pomimo tego, że nie idealna, to nadal piękna. Bo tak naprawdę było w niej kilka elementów, które czasami łatwo było przewidzieć, lub nie do końca rozumiałam, ale wszystko to znikało na dalszy plan. Zachęcam was gorąco do przeczytania tej pięknej historii.

Są tacy autorzy, po których książki mogę sięgać w ciemno. Tacy, którzy jedną swoją historią kradną moje serce i sprawiają, że każdą kolejną książkę czytam z zapartym tchem. Rebecca Yarros jest właśnie taką autorką, której styl i emocje, jakie niosą za sobą jej powieści przenikają głęboko d...

Rozwiń

Zwiń

Gdybym miała wymienić moje ulubione motywy książkowe, to zdecydowanie zakazany związek i różnica wieku byłyby na pierwszych miejscach. Dodajmy do tego slow burn oraz traumę i mamy przepis na emocjonalny rollercoaster. Tak naprawdę nie wiem, co takiego niezwykłego jest w zakazanym romansie, ale nie mogę odpuścić sobie książki, która opiera się na tym motywie, bo wiem, że prędzej czy później złamie mi serce. Więc po prostu cieszę się tą historią, bo w głębi duszy wiem, że będzie warto. „Sweet dandelion” to niezaprzeczalnie poruszająca historia, która wzbudza w czytelniku ogrom różnych emocji. Autorka przedstawiła w niej trudną i bardzo wyboistą drogę, którą musiała przejść nasza główna bohaterka, by odnaleźć się na nowo po bolesnych przeżyciach. Pokazała jak trauma potrafi wpłynąć na człowieka i jak trudno jest ruszyć dalej, gdy przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Często w takich przypadkach potrzebna jest pomoc drugiej osoby. Problem jednak w tym, że czasami ta druga osoba ratując nas, naraża samą siebie. A gdy w grę zaczynają wchodzić zakazane uczucia, wszystko zaczyna rozpadać się w drobne kawałki.


Jedna chwila wystarczyła, by świat, jaki dotąd znała Dandelion Meadows nagle legł w gruzach. Podczas strzelaniny w szkole ginie jej matka, która pracowała tam, jako nauczycielka. Porażona w smutku dziewczyna musi teraz zamieszkać ze swoim bratem w innym mieście i tam dokończyć ostatni rok nauki w liceum. Dani zmuszona jest do cotygodniowych wizyt u szkolnego pedagoga. Czas spędzony z Lachlanem Taylorem zaczyna pomagać Dandelion, a im bardziej się przed nim otwiera, tym bliższa staje się ich więź. Sprawy jednak zaczynają szybko się rozwijać i pojawiają się uczucia, które nie powinny mieć miejsca...

Ta powieść to nie tylko historia zakazanego romansu z dużą różnicą wieku. Jest to również książka o walce, uzdrowieniu i odnajdywaniu miłości tam, gdzie najmniej się tego spodziewamy. Bardzo podobała mi się Dandelion i jej wyboista podróż w stronę ponownego odnalezienia siebie i sensu życia po tragedii. Ta historia wielokrotnie łamała serce, ale dawała również nadzieję. Może trochę zabrakło mi w tym wszystkim jakiejś głębszej historii Lachlana. Chciałabym po prostu poznać go lepiej. Czasami też miałam wrażenie, jakby niektóre momenty były niepotrzebnie rozciągnięte. Niemniej jednak pokochałam tę książkę i historię dziewczyny, która szukała własnej drogi.

Jestem pewna, że gdy tylko zaczniecie ją czytać, nie będziecie mogli się oderwać, a świat wokół przestanie istnieć na kilka godzin. i książka leci szybko, Bardzo podobała mi się ta historia pod wieloma względami, a Lachlan i Dani bardzo mnie uszczęśliwili. To była naprawdę dobra historia i myślę, że wielu osobom się spodoba. To było mocne i rozdzierające serce, ale także inspirujące. Ta książka to podróż, w którą warto się wybrać, do czego ogromnie was zachęcam.

Gdybym miała wymienić moje ulubione motywy książkowe, to zdecydowanie zakazany związek i różnica wieku byłyby na pierwszych miejscach. Dodajmy do tego slow burn oraz traumę i mamy przepis na emocjonalny rollercoaster. Tak naprawdę nie wiem, co takiego niezwykłego jest w zakazanym romansie,...

Rozwiń

Zwiń

Z książkami Marcela jest tak, że nigdy nie możemy być pewni, czego się po nich spodziewać. Myślałam, że jego najnowsza powieść „Polana” będzie przepełniona krwią i brutalnością, a dostałam dobrze skonstruowaną i przemyślaną powieść kryminalną, w której to zagadka morderstwa odgrywa pierwsze skrzypce. I to było dla mnie wielkie zaskoczenie, bo byłam przygotowana na coś zupełnie innego. Ale świadczy to tylko o tym, że Moss wie, jak z rozmachem dostarczyć nam wrażeń. Czytając ją możecie być pewni, że napięcie i ciągłe zwroty akcji nie pozwalają się od niej oderwać, a sieć tajemnic i kłamstw rozrasta się na każdą możliwą stronę, ciągnąć nas do zakończenia, którego nie sposób przewidzieć.

W książce poznajemy Sambora Malczewskiego, który po latach powraca do rodzinnej miejscowości, by pomóc lokalnej policji w śledztwie dotyczącym morderstwa jego siostry bliźniaczki, Lilii, z którą nie miał kontaktu blisko trzydzieści lat. W podobnym czasie w Runowie zaginął również mieszkaniec wsi, który pewnego dnia wyszedł z domu i już nie wrócił. Czy obie te sprawy są ze sobą powiązane i jaki związek z tym wszystkim ma polana w mrocznym lesie? To tylko niektóre z pytań, na które Sambor będzie starał się odpowiedzieć, walcząc w tym samym czasie z własnymi demonami z przeszłości.

Marcel Moss po raz kolejny udowodnił, że jego historie wciągają czytelnika do świata przedstawionego w książce, z którego nie da się wyjść do samego zakończenia. „Polana” to bardzo dobry kryminał, który szokuje, intryguje i dostarcza mocnych wrażeń. Przez cały czas nie byłam pewna komu można ufać i kto w całej tej historii jest zły, a kto dobry. Autor w pewien sposób bawi się z czytelnikiem dostarczając mu subtelnych wskazówek, które w rzeczywistości okazują się tylko grą.

W książce bardzo podobało mi się to, że autor dużo czasu poświęcił bohaterom i ich rozwojowi. Czytając każdy kolejny rozdział miałam wrażenie, że wszystko to, co wcześniej myślałam było całkowitym błędem. „Polana” to wciągający i zaskakujący kryminał z błyskotliwymi zwrotami akcji i doskonałym tempem. Historia była tu gęsta, wnikliwa i momentami szokująca. Jest to z pewnością pozycja obowiązkowa dla fanów autora i wszystkich tych, którzy uwielbiają tajemnicze historie kryminalne.

Z książkami Marcela jest tak, że nigdy nie możemy być pewni, czego się po nich spodziewać. Myślałam, że jego najnowsza powieść „Polana” będzie przepełniona krwią i brutalnością, a dostałam dobrze skonstruowaną i przemyślaną powieść kryminalną, w której to zagadka morderstwa odgrywa pierwsz...

Rozwiń

Zwiń

Ciemne jezioro, z którego wyłania się szept skrywający w sobie tajemnice i sekrety, których nikt nie może poznać. Napięcie i zwroty akcji, kłamstwa i oszustwa, wadliwi bohaterowie i intrygująca, dobrze skonstruowana fabuła składają się na wciągający kryminał, który trzyma w napięciu i szokuje. Taki jest właśnie „Szept”, którego autorką jest Weronika Mathia. Tajemnicza zagadka śmierci, która łączy się z wydarzeniami z przeszłości została rozwikłana w najbardziej nieoczekiwany sposób. Chodziło tu głównie o subtelne wskazówki, które pojawiały się przy dziwnych zdarzeniach, o różnych przerażających elementach całej fabuły, których nie zawsze dało się wyłapać. To sprawiło, że czytanie tej historii było tak ekscytujące i uzależniające. Nie byłam pewna komu ufać, w co wierzyć. Przez połowę czasu czułam się, jakby ktoś bawił się ze mną w kotka i myszkę.

Narracja prowadzona jest tu w trzech liniach czasowych. Obecnie, dawniej i w 1973 roku. Historia opowiada o zabójstwie młodej nastolatki, której ciało znaleziono na brzegu jeziora. Podejrzanym w tej sprawie jest wyobcowany chłopak, który okazuje się być łatwym celem. Sprawa powoli zaczyna łączyć się z tajemniczym zaginięcie sprzed lat, kiedy to zaginęła jego ciotka, która miała wtedy osiemnaście lat. Do tej pory jej los pozostaje nieznany...

Powiem szczerze, że początkowo miałam pewne problemy, żeby odnaleźć się w przeskakujących liniach czasowych. Często gubiłam się w wydarzeniach i je ze sobą myliłam. Od pierwszych rozdziałów tempo było wolniejsze, ale struktura narracji w połączeniu z nastrojową atmosferą powoli zbudowała wyczuwalny poziom napięcia. Bardzo podobało mi się patrzenie, jak poszczególne elementy zaczynają do siebie pasować.

Bardzo spodobało mi się to, jak autorce udało się zachować równowagę pomiędzy dobrze rozwiniętymi postaciami i wartką akcją. Jest to moja pierwsza książka Weroniki, ale muszę teraz nadrobić jej debiut i czekam na kolejne. Cały czas nie mogłam doczekać się nieprzewidywalności wątków pobocznych, nie byłam pewna, jak cała historia się ułoży, a potem, ujawnienie ludzkich sekretów i postaci było wspaniałą cechą tej książki. Pomimo tego, że historia nie jest pozbawiona wad, to bardzo dobrze mi się ją czytało i odkrywało każdy kolejny sekret.

Ciemne jezioro, z którego wyłania się szept skrywający w sobie tajemnice i sekrety, których nikt nie może poznać. Napięcie i zwroty akcji, kłamstwa i oszustwa, wadliwi bohaterowie i intrygująca, dobrze skonstruowana fabuła składają się na wciągający kryminał, który trzyma w napięciu i szok...

Rozwiń

Zwiń

Czasami wystarczy tylko kilka zdań, żebym wiedziała, że książka w pewnym stopniu skradnie kawałek mojego serca. Tak właśnie było w przypadku „September sun” Marty Łabęckiej, opowiadającej o burzliwej historii miłosnej, która zaczyna skrywać się za horyzontem, jak zachodzące słońce. Jest to jedna z historii, która zakorzenia się głęboko w sercu czytelnika, by siać tam ból, smutek i zniszczenie. Niekiedy również dając nadzieję, ale tym samym ją odbierając. Ta książka wywołuje wiele różnych emocji, z których nie wszystkie są miłe i dobre. Jestem pod wrażeniem tego, jak autorka wciągnęła mnie w swój świat i pokazała historię, która otula czytelnika niczym słońce w letni dzień, by za chwilę przywołać burzowe chmury. Byłam smutna, zła, rozżalona, śmiałam się i miałam złamane serce. A w zamian co dostałam? Zakończenie, którego się nie spodziewałam, a które wywołało lawinę nowych pytań.

„September sun” opowiada historię miłosną, jednak romans jest tutaj na zupełnie innym poziomie. Związek między Julienem i September ciężko nawet nazwać romansem, bo to, co czuli do siebie nie można określić słowami. Relacja między nimi była wyjątkowa i pozwoliła im otworzyć się na to, co nowe i nieznane. Nie chcę popsuć nikomu tej historii, więc nie będę zdradzać nic na temat fabuły tej książki. Czasami byłam zła na to, w jakim kierunku Marta poprowadziła tę historię, jednak cieszę się, że mogłam odkrywać ją do samego końca.

W książkach i stylu Marty Łabęckiej jest coś, co sprawia, że słowa same przyciągają czytelnika i nie pozwalają się od siebie oderwać. Jej pisanie po prostu mnie chwyciło i sprawiło, że poczułam tak wiele emocji. Stworzyła tu niesamowite, wrażliwe i nie idealne postacie, z którymi łatwo można się utożsamić. Autorka szarpała za struny mojego serca i sprawiła, że czułam wszystko to, co Julien i September i razem z nimi przeżywałam każde wzloty i upadki i odkrywałam piękno tego świata.

Jeżeli macie ochotę na historię, która daleka jest od idealnych postaci, słodkiego romansu i cudownego życia, to książka ta jest właśnie dla Was. Jest to prawdziwa historia o życiu, które nie jest łatwe i proste. O miłości, która wdziera się niepostrzeżenie i sieje zamęt. Taka, o której długo nie zapomnicie.

Czasami wystarczy tylko kilka zdań, żebym wiedziała, że książka w pewnym stopniu skradnie kawałek mojego serca. Tak właśnie było w przypadku „September sun” Marty Łabęckiej, opowiadającej o burzliwej historii miłosnej, która zaczyna skrywać się za horyzontem, jak zachodzące słońce. Jest to...

Rozwiń

Zwiń

Kto ma ochotę na trochę magii i zwariowanych przygód w towarzystwie niezwykłej ośmiolatki, jej trzech zwariowanych ciotek, złośliwego kota i uroczej lamy? „Nata i czarownice” zabierze was do świata magii i szalonych przygód z dużą dawką humoru i niesamowitych bohaterów. Jest to książka skierowana do czytelników powyżej 9 roku życia, ale myślę, że w tym przypadku może spodobać się również nieco młodszym dzieciakom. Książka pełna jest przygód z dynamiczną fabułą i ciepłem rodzinnych więzi. Jestem pewna, że Wasze dzieci pokochają świat przedstawiony na stronach tej historii.

W książce poznajemy Natę, która na czas wyjazdu swojej mamy do Włoch musi zostać pod opieką trzech ciotek. Ale nie są to zwykłe ciotki, tylko emerytowane czarownice. Siostry Trzykrotki na co dzień mieszkające z gadającym kotem Lukrecjuszem i lamą Łucją będą miały nie lada wyzwanie, bo Nata to trochę zbuntowana dziewczynka. Ciotki muszą również zrobić wszystko, by nie ujawnić swoich czarodziejskich mocy.

„Nata i czarownice” to ciepła, urocza, nieco szalona i pełna przygód historia, od której ciężko się oderwać. Jest to historia idealna dla młodych miłośników magii i niekończących się przygód. Książka zawiera również ciekawe i poruszające wyobraźnię ilustracje, która rozbudzają ciekawość. Fajne jest tu to, że magia i czary idealnie równoważą się z codziennym życiem bohaterów. My bardzo polecamy i zachęcamy do poznania uroczej i nieco roztrzepanej Naty.

Kto ma ochotę na trochę magii i zwariowanych przygód w towarzystwie niezwykłej ośmiolatki, jej trzech zwariowanych ciotek, złośliwego kota i uroczej lamy? „Nata i czarownice” zabierze was do świata magii i szalonych przygód z dużą dawką humoru i niesamowitych bohaterów. Jest to książka ski...

Rozwiń

Zwiń

Po przeczytaniu zaledwie dwóch książek Jewel E. Ann wiedziałam, że jest to autorka, po której książki mogę sięgać w ciemno. Zaufałam jej pisarstwu i rozwiniętej wyobraźni. W ten właśnie sposób przeczytałam jej powieść „Dla Lucy” i oczywiście się zakochałam. Autorka swoimi słowami sprawia, że każda jej historia, którą czytam, wydaje mi się dokładnie taką, jaką chciałam przeczytać w danym momencie. „Dla Lucy” to równie bolesny i podnoszący na duchu romans drugiej szansy, ale także poruszająca historia życia pewnej rodziny, która doświadczyła niewyobrażalnej tragedii. Mówi się, że książki służą jako ucieczka lub sposób na rozrywkę i czasami, jeśli mamy szczęście, zabierają nas w podróż, która pozostawia trwały ślad w naszej duszy. Ta książka właśnie to robi, a po jej przeczytaniu ciężko się pozbierać.

Książka ta opowiada historię Emmetta i Tatum oraz ich wielkiej miłości. Zaczyna się od pierwszej skradzionej randki, do ostatniego wypowiedzianego „Kocham cię”. Fabuła przeskakuje pomiędzy ich znajomością w przeszłości, gdzie Emmett ukradł Tatum innemu mężczyźnie, a teraźniejszością, gdzie są rozwiedzeni, a między nimi jest ocean bólu, żalu i poczucia winy. Przemierzamy z nimi nie tylko życiowe wzloty, ale i upadki. Emmett nigdy nie przestał kochać Tatum. Kocha ją całym sercem i duszą, ale obiecał jej coś, co zaważyło na ich dalszym życiu. Co stało się z tak piękną i wielką miłością?


Ta historia zawiera tak wiele. Wiele emocji, radości, bólu, smutku, miłości i wadliwych charakterów, które otwierają nasze serce i robią z nim niewyobrażalne rzeczy. Jewel E. Ann równoważy historię, emocje i podróż bohaterów po kolejce zwanej życiem. Cała fabuła jest skrupulatnie i bezbłędnie wykonana. Po prostu nie mogłam odłożyć tej książki. Całym sercem zaangażowałam się w tę historię, choć było to trudne.

„Dla Lucy” to romans drugiej szansy, inny niż wszystkie, które do tej pory czytałam. To było surowe, niszczycielskie, rozdzierające serce i tak pełne głębi, że miałam wrażenie, jakbym tonęła. Myślę, że najbardziej uderzyło mnie to, że z łatwością można zobaczyć siebie w tej parze. Coś takiego mogło przydarzyć się każdemu z nas. Dewastacja i ewentualne wydarzenia, przez które przechodzą, czytelnik czuje na głębokim poziomie duszy, który po prostu pozostaje z nim i wnika głęboko pod skórę, że boli to nawet, po przeczytaniu ostatniej strony.

Myślę, że ciężko znaleźć słowa, które w pełni oddałyby to, jak przejmująca i głęboka jest ta książka. Znajdują się w niej romantyczne i urocze momenty, ale przede wszystkim są tu przedstawione trudne tematy. Jest to opowieść o poświęceniu, przebaczeniu i bezwarunkowej miłości. Z pewnością spodoba się czytelnikom szukającym emocjonalnego romansu. Więc, jeżeli nie boicie się poczuć, tak po prostu, tak wiele, to musicie ją przeczytać.

Po przeczytaniu zaledwie dwóch książek Jewel E. Ann wiedziałam, że jest to autorka, po której książki mogę sięgać w ciemno. Zaufałam jej pisarstwu i rozwiniętej wyobraźni. W ten właśnie sposób przeczytałam jej powieść „Dla Lucy” i oczywiście się zakochałam. Autorka swoimi słowami sprawia, ...

Rozwiń

Zwiń